این مقاله به بررسی تمایز میان ارتباط با ابژه (object-relating) و استفاده از ابژه (object-usage) از دید وینیکات می‌پردازد. استدلال اصلی این است که درک این گذار برای کار بالینی مؤثر و امری بنیادین است. در حالی که مفهوم ارتباط با ابژه توجه زیادی را در ادبیات روانکاوی به خود جلب کرده است، ایده استفاده از ابژه کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. این چارچوب، پیامدهای عمیقی برای کار بالینی، به‌ویژه در تحلیل بیماران مرزی دارد. تحلیلگر باید حملات تخریبی بیمار را تاب بیاورد تا بیمار بتواند ظرفیت استفاده از ابژه را در خود پرورش دهد. در غیر این صورت، تحلیل به یک «خود-تحلیلی» بی‌پایان تبدیل می‌شود.

ابژه,وینیکات,روانکاوی,علیرضا نوربخش,روابط ابژه