ناصر تقوایی از معدود کارگردانانی بود که ادبیات را نه منبع، که ماهیت سینما می‌دانست. او می‌گفت: «سینما وقتی بزرگ می‌شود که از دل کلمه بیرون بیاید.» هر فیلم او، فصلی از رمانی نانوشته است؛ رمانی درباره‌ی جنوب، درباره‌ی انسان، و درباره‌ی ناتمامیِ زندگی. زندگی عمیق و ژرف ناصر تقوایی سرانجام در بیست و دوم مهرماه ۱۴۰۴ به آخر رسید. شاید جسم او برای همیشه از میان ما رفت، اما جهان برساخته‌اش همچنان زنده و حاضر است

ناصر تقوایی,هنروتجربه,دایی جان ناپلئون,علی زادمهر,ناخدا خورشید