بال بگشا جلسه‌ی شانزدهم: لاحُول وَ لا دلم تو را می‌خواهد با حُول و وَلا دلم تو را می‌خواهد ای دوست اگر آب به دستت داری بگذار و بیا دلم تو را می‌خواهد مرور جلسه گذشته: در انجام تمرین (آبِ دارونما) پیوستگی و استقامت داشته باشید. خود را در ساده‌لوحی قرار دهید و باور کنید که آبی که می‌نوشید همان اثری را که می‌خواهید بر شما خواهد گذاشت. افراد زود باور و ساده‌لوح در حیطه‌ی ذهن بسیار سریع جواب می‌گیرند. در مورد بیماری‌ها و مشکلات جستجو و تحقیق نکنید، بالا بردن دانش در این زمینه زودباوری شما رو از بین می‌برد. نیازی نیست که ساده‌لوح باشید، با خود بگویید: (من زود باورم و تلقین‌هایی که میکنم به سرعت در من اثر می‌کنند و پس از آن مرتباً تلقین‌های مثبت به آبی که می‌نوشید القا کنید.) پس از ۴۰ روز به حدی تاثیگذاری شما بالا میرود که آب را به هر کسی که بدهید هم به شفا و شادمانی دست پیدا می‌کند. بهترین کلامی که می‌تواند در آب اثر درمانی ایجاد کند نام (شافی) خداوند است. جلسه امروز: به مرور باید به مرحله‌ی خود درمانی و خود تعلیمی برسید. هر زمانی که منتظر بودیم تا کسی به ما کمک برساند، دریچه‌های دریافت آگاهی را بر خودمان می‌بندیم. انسان‌های وابسته هر روز ضعیف و ناتوان‌تر می‌شوند. یکی از دلایلی که سبب می‌شود فرد به نقطه‌ی انفجار خود رسیده و دست به خودکشی میزند، این است که ما نحوه‌ی از دست دادن را بلد نیستیم. از دست دادن فردی عزیز در اثر فوت، شکست‌های عشقی، ورشکستگی مالی و ... همه شرایطی هستند که ما باید نحوه‌ی برخورد با آنها را آموزش ببینیم. فن و تکنیک این برخورد در این است که ما بدانیم هیچ چیزی در جهان پایدار نیست . همه چیز مانند یک لباس است که ممکن است روزی عوض شود. باید آگاه باشیم که انسان در این دنیا ذاتاً تنهاست و هیچ چیز برایش ماندگار نیست. باید این اصل را در مسائل کوچک تمرین کنیم تا هنگام مواجهه با مسائل بزرگ زندگی توانایی استفاده از آن را داشته باشیم. همه چیز در زندگی یک جریان گذرا است. چگونه این کار را انجام دهیم ؟ در روح چگونگی وجود ندارد، همین که بدانیم وابستگی چیز خوبی نیست بخش عمده‌ی مسیر را پیموده‌ایم. تمرین از دست دادن بکنیم، آگاه باشیم که هیچ چیز مالِ ما نیست. نه سلامتی، نه ثروت، نه روابط و نه حتی آبرو. تنها چیزی که از آن ماس

تفکر,خودشناسی,معنویت