در دل کوهستان، جایی که سکوت سنگ‌ها و آوای باد در هم می‌آمیزد، صدای کبک پا شکسته طنین خاصی دارد؛ صدایی نه تنها از حنجره، که از رنج و تنهایی برمی‌خیزد. کبک، با پایی خسته و مجروح، بر صخره‌ای ایستاده و آواز می‌خواند؛ اما آوایش دیگر آن شادابی پیشین را ندارد. ناله‌ای است پنهان در لایه‌های صدا، اندوهی نهفته در هر نغمه. کوه به این صدا گوش می‌سپارد، باد آن را با خود می‌برد، و دره‌ها پژواک اندوهش را بازمی‌تابانند. این آواز، تنها یک صدا نیست؛ روایت زندگی، درد، و تلاش برای بقاست؛ صدای کبکی است که هنوز زنده است، هنوز می‌خواند، حتی اگر پاهایش یاری‌اش نکنند.

طبیعت ایران,حیات وحش,طبیعت گردی,سفر,صدای کبک