در اواخر سپتامبر ۲۰۲۵ مراکش شاهد موجی از اعتراضات اجتماعی شد که به‌سرعت در سراسر کشور گسترش یافت و به‌عنوان بزرگ‌ترین چالش اجتماعی برای دولت ائتلافی نخست‎وزیر، عزیز اخنوش، از زمان روی کار آمدن وی تلقی می‌شود. این اعتراض‌ها که توسط گروهی ناشناس به نام «GenZ 212» در فضای مجازی و به‌ویژه شبکه اجتماعی دیسکورد سازمان‌دهی می‌شد، عمدتاً از سوی جوانان و نوجوانانی شکل گرفت که نسبت به مشکلات ساختاری نظام بهداشتی و آموزشی و نابرابری‌های اقتصادی اعتراض داشتند. اعتراض‌ها پس از فوت هشت زن باردار در بیمارستان شهر اقادیر و انتشار تصاویری از شرایط وخیم مراکز درمانی آغاز شد و با شعار «بیمارستان‎ها پیش از استادیوم‎ها» و «سلامت، آموزش و شغل» در بسیاری از شهرها طنین‌افکن گردید. اعتراض به ساخت استادیوم‌ها، در راستای تلاش‌های مالی و عمرانی دولت مراکش جهت فراهم‌آوردن زیرساخت‌های برگزاری جام جهانی فوتبال 2030 به همراه اسپانیا و پرتغال بود. از نظر تاریخی، مراکش پس از انقلاب‌های عربی ۲۰۱۱ با اجرای اصلاحات سیاسی محدود و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها توانسته بود ثبات نسبی ایجاد کند، اما افزایش بدهی‌های عمومی، نرخ بیکاری بالا بخصوص در میان قشر جوان، فشار تورمی و احساس نابرابری، زمینه شکل‌گیری نارضایتی گسترده را فراهم کرده بود. این نارضایتی‌ها در سال‌های گذشته با اعتراض‌های منطقه‌ای در ریف و جراده نمود یافت، اما جنبش جدید در سطحی ملی و با استفاده از ابزارهای جدید دیجیتالی رخ داد... --- گروه پژوهشی حقوق بشر دانشگاه اصفهان (HRIUI)

حقوق بشر,دانشگاه اصفهان,HRIUI,مراکش,نسل زد