فضای مجازی یک "فضا" است؛ و ما ساکنان این فضا هستیم. ما می‌توانیم آن را به یک دادگاه همگانی تبدیل کنیم که در آن هرکس قاضی دیگری است، یا می‌توانیم آن را به یک "کافه‌ی جهانی" تبدیل کنیم که در آن افراد با عقاید مختلف می‌توانند با انصاف، احترام و کنجکاوی با یکدیگر گفت‌وگو کنند. انتخاب با ماست. قضاوت آسان است؛ اما درک کردن، هنر است. بیاییم این هنر را در خود و در جامعه‌مان پرورش دهیم. خطر ایجاد فرهنگ "سیاه‌وسفید": فضای مجازی به "ما" در برابر "آنها" دامن می‌زند. یا با ما هستی یا علیه ما. این تفکر سیاه‌وسفید، فضایی برای طیف‌های خاکستری، برای بحث سالم و برای پذیرش تفاوت‌ها باقی نمی‌گذارد. · فرسایش اعتماد عمومی: وقتی افراد دائماً احساس کنند تحت قضاوت و بیمهری هستند، به تدریج از بیان عقاید، تجربیات و حتی آسیب‌های خود هراسان می‌شوند. این امر "سرمایه اجتماعی" – یعنی شبکه اعتماد و مشارکت بین افراد – را نابود می‌کند. · تبدیل شدن به "جامعه نمایش": جامعه‌شناس فرانسوی، "گی دوبور"، از "جامعه نمایش" سخن گفت. در فضای مجازی، افراد برای در امان ماندن از قضاوت، تنها بخشی آراسته، موفق و بی‌عیب‌ونقص از زندگی خود را به نمایش می‌گذارند. این امر اضطراب اجتماعی را افزایش داده و تصویری غیرواقعی از زندگی ارائه می‌دهد. در دنیای امروز رعایت انصاف یک مهارت ضروری برای بقای اجتماعی در عصر دیجیتال محسوب میشود . #قضاوت #بی_انصافی #اتهام #پژمان_جمشیدی #مجتبی_شکوری #دکترصاحبی #روانشناسی #نسل_جدید

روانشناسی,اتهام,پژمان جمشیدی,قضاوت,آسیب اجتماعی