در یکی از گزاره‌های عرفانِ حلقه می‌خوانیم: «اگر ابلیس سجده می‌کرد، دو قطبی شکل نمی‌گرفت.» یعنی نافرمانیِ ابلیس را به‌عنوان منبعِ شناخت و رشد توجیه می‌کنند. این وارونگیِ اخلاق است؛ شیطانِ وسوسه‌گر، «معلمِ رشد» معرفی می‌شود! در آموزهٔ اسلامی، ابلیس نمادِ غرور و سرکشی است، نه راهنما. وقتی این نقش برعکس شود، مرزِ خیر و شر فرو می‌ریزد. گناه «دریچهٔ رشد» نامیده می‌شود، و هر رفتارِ ناروا، «تجربهٔ آگاهی»! این معنویت نیست؛ این بازتولیدِ وسوسه با لباسِ فلسفه است.

نقد عرفان کاذب,فریب معنوی,عرفان حلقه