کوه همیشه پیش روست، اما قله‌ی واقعی خود ما هستیم! در هر تمرین، هر گام و هر نفسی که در مسیر برداشتیم، سفری شکل گرفت؛ سفری از ارتفاعات بیرونی تا به ژرفای درون. سفری که در آن، یاد گرفتیم صعود یعنی رویارویی با خود، با تردیدها، خستگی‌ها و مرزهایی که در ذهنمان ساخته بودیم. کوه به ما آموخت که قله‌ها، نشانه‌اند نه مقصد؛ نشانی از آن‌که هنوز می‌توان بالاتر رفت، اندکی استوارتر ماند و اندکی روشن‌تر ادامه داد. ما فهمیدیم ارتفاع، فقط عددی روی نقشه نیست؛ بلکه احساسی است در درون ما، وقتی که دست در دست هم از مرزهای محدودیت گذشتیم. همراهی، بزرگ‌ترین ارتفاعی بود که فتح کردیم، لحظه‌ای که هر فرد، نیروی دیگری شد و تیم، معنای تازه‌ای از توان را خلق کرد. دماوند برای ما تنها یک قله نبود؛ یادآور این بود که هیچ صعودی بی‌همدلی و هیچ پیروزی‌ای بی‌تلاش جمعی پایدار نیست. در هر تمرین، در هر قدم و در هر نفس، بخشی از خویشتن را ساختیم؛ بخشی استوارتر، آرام‌تر و روشن‌تر از پیش. رسیدن به قله، آنجاست که در ارتفاع و سکوت، درمی‌یابی صعود پایان راه نیست! بلکه آغاز معنایی تازه از اسقامت، استمرار، تلاش و همراهی است.

آریاکوپلینگ,کوهنوردی,قله دماوند