حسن بنی عامری : چرا قاتلان شیوا ارسطویی و کورش اسدی و یعقوب یادعلی را اعدام نمی کنید؟ روایتی معتبر از حضور قاتلان شیوا ارسطویی در روز تشییع قاتلان به محل جرم خودشان برمی گردند. بعد از خودکشی شیوا ارسطویی، توی روز تشییع جنازه اش، قاتلان خونسرد و آرامش را توی مراسمش دیدم و خیلی دلم شکست که نمی توانم جلو چشم همه بزنم رسواشان کنم. هر سه شان آمده بودند خیال شان راحت بشود شیوا دیگر زنده نیست بیاید نقشه هاشان را به هم بزند. بیست سالی می شد که هیچ کس هیچ جا مرا ندیده بود. با توطئه ی همین سه آدمکش حقیر حرفه یی و همدستانِ زیادِ همیشه وَجیه و همیشه موفق شان از تهران مخوف و از دست های آلوده اش برای همیشه دل بریده بودم. از شهری که باید حریم و خانه ی امن ما داستان نویس های ایرانی می بود و ناگهان شده بود جای گرگ هایی که به اسم «داستان نویس و ژورنالیست و منتقد و ناشر و بررس نشر و سانسورچی دولتی» داشتند داستان نویس های پیشکسوت مستقل و جوان های مستعد را با همفکری و با همدستی همدیگر یکی یکی می دریدند تا تک تک شان بروند به جایگاهی برسند که فکر می کردند ارث پدری شان است و سند شش دانگش به نام آن ها مُهر خورده و به نام باند خاص شان و به نام تمام آن نویسنده هایی که روح شان را ارزانِ ارزانِ ارزان به تمام قوانین مافیایی هر باندی فروخته بودند. هر سه قاتل، توی مراسم و توی محوطه ی سرسبز خانه ی هنرمندان، مغموم و عزادار می نمودند. ریش سفیدترین شان، آقامنشانه، مثل همیشه داشت وانمود می کرد که همه چیز زیر نظر و با مدیریت درخشان او دارد برگزار می شود. کسی که حالا دیگر همه مان می دانیم «مشاور اعظم بیش تر باندهای ادبی دولتی و خصولتی و خصوصی ایران» است. و همین طور همفکر و همقسم و همپای «سانسورچیان همیشگی نشر». که با مدیریت متمرکز بر «مافیای نشر» و بر «مافیای مطبوعات» و بر «منتقدانِ قلم به مُزدِ مُزدورش در جریده هایِ این دو دهه ی قبل» از عاملان اصلی نخبه کُشی، مهاجرت، خانه نشینی، قلم شکستگی، دقمرگی، و خودکشی داستان نویس های مستقلی بوده که به اطاعت و به خودفروشی به او و به باندهای دیگرِ مرتبط به او و به موج مقبول و منفعت طلبانه ی ژانرنویسی ناشران خصوصی فیلم و متن کامل پر فیس بوک https://www.facebook.com/share/v/1CdE7hYL9E/ متن کامل در ویرگول https://virgool.io/p/ و اینستاگرام hasan.baniameri

حسن بنی عامری,محمدرضا کاتب,شیوا ارسطویی,منتقد ادبی,جنبش ادبی ما