«کدام تربیت، واقعاً انسان می‌سازد؟» ما همه، به شکلی مربی هستیم: پدر و مادری که دل‌سوزانه راه نشان می‌دهند معلمی که می‌خواهد شاگردش بالاتر برود یا دوستی که می‌کوشد دیگری را «بهتر» کند. اما آیا از خود پرسیده‌ایم: من چطور دارم او را می‌سازم؟ و بر اساس کدام تصویر از انسان؟ گاهی با عشق تربیت می‌کنیم، گاهی با زخم‌ها و آرزوهای خودمان. گاهی بدون هیچ فکری. شاید وقت آن رسیده که بپرسیم: آیا تربیت، ساختن است؟ یا شاید همراهی با چیزی‌ست که از پیش در او هست؟ آیا می‌شود کسی را رشد داد، بی‌آن‌که او را از خودش دور کرد؟ اگر قرار است تو مرا تربیت کنی، آیا حق آزادی و انتخابی برای من باقی می‌ماند؟ سخنی با والدینی که می‌خواهند فرزندشان شکوفا شود، اما نه به قیمتِ گم‌کردنِ خودش.

تربیت,آزادی,دانش آموز,رشد,روانشناسی