زن، آغازِ زندگی‌ست؛ نغمه‌ای لطیف در هیاهوی جهان. در نگاهش، صبر هزار فصل نهفته است و در لبخندش، روشنایی صبح. او می‌زاید، می‌پرورد، می‌بخشد بی‌آنکه کم شود. زن یعنی تداومِ عشق در میانِ خاک و آسمان. وقتی می‌خندد، زمین سبز می‌شود و وقتی می‌گرید، دریا طوفانی. زن، ترجمه‌ی حضور خداست به زبانِ احساس. مهتاب قاسم زاده

شعر,دکلمه,دکلمه عاشقانه