انتظار رشد درخت موز در وسط کویر!

این ويدئو، که احتمالا چندصدهزار بار در اینستاگرام دیده شده و لایک خورده؛ در پی القای یک تصور خام و عوامانه از فناوری است. فردی که نریشن ویدئو را می خواند درکی از زیست‌بوم نوآوری ندارد و فناوری پیشرفته را محصول اراده و تلاش یک فرد می داند. تصور می کند اگر رضوانی و کارآفرینانی در حد او به ایران برگردند خواهند توانست خودروهایی در حد فناوری روز دنیا تولید کنند. در حالیکه خودرو‌های شرکت رضوانی - و کارآفرینانی در سطح او- حاصل مشارکت تعداد کثیری از فناوری‌های شرکت‌های دیگر امریکایی و اروپایی و نیز حضور عوامل دیگر مانند نظام علم و نوآوری، نیروی انسانی ماهر و سیستم تأمین مالی است. اگر قرار باشد فردی مانند رضوانی در ایران موفق باشد باید شرکت‌هایی در سطح شرکت‌های امریکایی در ایران تأسیس شوند یا کالا و خدمات خود را به ایران صادر کنند. آیا در حال حاضر چنین امکانی وجود دارد؟ رضوانی و دو نفر دیگر، در فضای مساعد صنعت خودروسازی امریکا و تعاملاتشان با صنعت روز دنیا رشد کرده‌اند. جابجایی آنها به فضا‌های دیگر، ثمری نخواهد داشت. انتظار رشد درخت موز در وسط کویر! اگر آن سه نفر به ایران بیایند، اصولاً نخواهند توانست خودرو بسازند. چون جعبه ابزارشان در ایران نیست!

فناوری,سایپا,ایران خودرو,نوآوری,خودروسازی