زنده - غزل ۳۳۸ و ۳۴۰ سعدی
سهیل قاسمی
نشست زندهی اینستاگرامی صفحهی سعدیخوانی اجرا و بررسی غزلهای ۳۳۸ و ۳۴۰ سعدی فرزاد جمالوندی منصوره افشار داوود ملکزاده سهیل قاسمی سهشنبه هفتم تیرماه هزار و چهارصد و یک غزل 338 دلی، که دید؟ که غایب شدهست از این درویش گرفته از سَر ِ مستی و عاشقی سَر ِ خویش! به دست ِ آن که فتادهست، اگر مسلمان است مگر حلال ندارد مَظالم ِ درویش دل ِ شکسته، مروّت بوَد که بازدهند که باز میدهد این دردمند را دل ِ ریش؟ مَه ِ دوهفته اسیر ش گرفت و بند نهاد؛ دو هفته رفت که از وی خبر نیامد بیش رمیدهئی که نه از خویشتن خبر دارد نه از ملامت ِ بیگانه و نصیحت ِ خویش به شادکامی ِ دشمن کسی سزاوار است که نشنوَد سخن ِ دوستان ِ نیکاندیش کنون به سختی و آسانیاش بباید ساخت؛ که در طبیعت ِ زنبور، نوش باشد و نیش - دگر به یار ِ جفاکار دل مَنهْ سعدی! - نمیدهیم و به شوخی همیبرند از پیش 340 هر کسی را هوسی در سر و کاری در پیش من ِ بیکار، گرفتار ِ هوایِ دل ِ خویش هرگز اندیشه نکردم که تو با من باشی چون به دست آمدی ای لقمهی از حوصله بیش؟ این تو یی با من و غوغای رقیبان از پس؟ و این من ام با تو گرفته ره ِ صحرا در پیش؟ همچنان داغ ِ جدایی جگر م میسوزد مگر م دست چو مرهم بنهی بر دل ِ ریش باور از بخت ندارم که تو مهمان ِ منی خیمهیِ پادشه، آنگاه فضایِ درویش؟ زخم ِ شمشیر ِ غمات را ننهم مرهم ِ کس طشت ِ زرین ام و پیوند نگیرم به سریش عاشقان را نتوان گفت که: بازآی از مِهر کافران را نتوان گفت که: برگرد از کیش من ام امروز و تو و مطرب و ساقی و، حسود خویشتن گو به دَر ِ حجره بیاویز چو خیش من خود از کید ِ عدو باک ندارم؛ لیکن کژدُم از خبث ِ طبیعت بزند سنگ به نیش تو به آرام ِ دل ِ خویش رسیدی سعدی می خور و غم مخور از شُنعت ِ بیگانه و خویش ای که گفتی به هوا دل مَنهْ و مِهر مبند من چنین ام! تو برو مصلحت ِ خویش اندیش
سعدی,غزلیات سعدی,شرح سعدی,سعدی خوانی
