آر.اِم.اس تایتانیک (به انگلیسی: RMS Titanic) کشتی بخار بزرگی بود که در ۱۵ آوریل ۱۹۱۲، در هنگام سفر از بندر ساوتهمپتون، انگلستان به نیویورک، آمریکا به علت برخورد با کوه یخی غرق شد و ۱۵۱۴ نفر از مسافران و خدمهٔ آن جان خود را از دست دادند. طراح اصلی این کشتی بزرگ، مهندس ایرلندی، توماس اندروز، و ناخدای کشتی کاپیتان ادوارد جان اسمیت بود. مدیر شرکت دریایی ستارهٔ سفید (صاحب کشتی تایتانیک)، جی بروس ایزمی، نیز سرنشین کشتی بود؛ او نجات یافت و زنده ماند. ۷۱۰ نفر از ۲۲۲۴ نفری که در کشتی بودند زنده ماندند.تایتانیک تا پیش از برخورد با کوه یخ که منجر به غرقشدن آن گردید، ۶ پیام اخطار از سایر کشتیها در رابطه با یخهای شناور دریافت کردهبود.س از غرق شدن تایتانیک گزارشهای متعددی در مورد تعداد کثیر کوههای یخ در اقیانوس اطلس شمالی منتشر شد. در همان زمان مقامات دریانوردی و هواشناسی آمریکا به روزنامه نیویورک تایمز گفتند که زمستان گرم آن سال باعث شده که توده بزرگی از کوههای یخ در آبهای اقیانوس اطلس به حرکت درآیند. در روزها و هفتههای پیش از وقوع این حادثه جهت باد و دما شمال اقیانوس اطلس باعث شده بود که تعداد زیادی از کوههای یخ به سمت جنوب حرکت کنند. همه این اطلاعات باعث شده بود که پژوهشگران در گذشته به این نتیجه برسند که در آن روزها تعداد بسیار زیاد و بیسابقهای از کوههای یخ در بخش شمالی اقیانوس اطلس شناور بودند. یک گروه پژوهشی از آمریکا این فرضیه را مطرح کرده بود که نزدیک شدن بیش از حد ماه به کره زمین باعث شد که در زمستان سال ۱۹۱۲ ارتفاع امواج اقیانوس به شکل چشمگیری افزایش یابد و بنابراین حجم عظیمتری از تودههای یخ از مناطق یخبندان گرینلند جدا شده و در اقیانوس اطلس شناور شدند. اما در این پژوهش جدید در دانشگاه شفیلد، تمام اطلاعات گارد ساحلی و اداره دریانوردی آمریکا از سال ۱۹۰۰ تا چند دهه بعد را بررسی کردهاند. روشهای تحلیل و بررسی اطلاعات با گذشت زمان پیچیدهتر شدهاست و مقایسه شرایط جوی دورههای مختلف را دشوارتر میکند. پژوهشگران بریتانیایی در مطالعات خود متوجه شدند که حجم و تعداد کوههای یخ شناور در آن بخش از اقیانوس اطلس در هر سال به نسبت سالهای دیگر تفاوت قابل ملاحظهای داشت.
سانحه,آتش سوزی,غرق شدن,کشتی تایتانیک,آتش سوزی