قصه تنها ترین آدم های دنیا

من اینجا چه کار میکنم؟ من که حالم خوبه چرا باید اینجا میون این آدما باشم؟ پس چرا کسی نمیاد من و از اینحا ببره؟ این ها سوالاتی است که اهالی «سرای احسان» شاید روزی چند بار از خودشان می پرسند. آدم هایی که نه بیماری روانی، بلکه تنهایی دارد روحشان را مثل خوره می خورد. اینجا آسایشگاه بیماران روانی مزمن و بی سرپرست است و تا به حال 14 هزار مسافر داشته است.